Wetenschap beschermen in tijden van crisis

Dit uitgebreide artikel van de Centrum voor Wetenschap Futures, de denktank van de ISC, richt zich op de dringende behoefte aan een nieuwe en proactieve aanpak om wetenschap en haar beoefenaars te beschermen tijdens wereldwijde crises. Met veel conflicten verspreid over grote geografische zones; toenemende extreme weersomstandigheden als gevolg van klimaatverandering; en natuurrampen zoals aardbevingen in onvoorbereide regio's, inventariseert dit nieuwe rapport wat we de afgelopen jaren hebben geleerd van onze gezamenlijke inspanningen om wetenschappers en wetenschappelijke instellingen te beschermen in tijden van crisis.

“Het is van cruciaal belang dat het rapport komt in een tijd waarin scholen, universiteiten, onderzoekscentra en ziekenhuizen, allemaal plaatsen die de vooruitgang van het onderwijs en wetenschappelijk onderzoek bevorderen, plaatsen van conflict zijn geweest, en vernietigd of beschadigd tijdens de bezetting van Oekraïne, Soedan, Gaza en andere landen. crises. Wij in de wetenschappelijke gemeenschap moeten nadenken over het creëren van de omstandigheden waarin de wetenschap kan overleven en bloeien.”

Peter Gluckman, voorzitter van de Internationale Wetenschapsraad

Wetenschap beschermen in tijden van crisis

Internationale Wetenschapsraad. (februari 2024). Wetenschap beschermen in tijden van crisis. https://council.science/publications/protecting-science-in-times-of-crisis DOI: 10.24948 / 2024.01

vol papier Samenvatting

Het stelt een praktische reeks concrete maatregelen voor, die de stadia van de humanitaire respons volgen, en die bedoeld zijn om gezamenlijk te worden geïmplementeerd door de best geplaatste publieke en private actoren in de internationale wetenschappelijke ecosystemen. Het identificeert ook hoe bestaande beleidskaders kunnen worden verbeterd, inclusief specifieke wijzigingen in de huidige internationale verdragen en regelgeving.

Het huidige aantal gevluchte en ontheemde wetenschappers kan wereldwijd op 100,000 worden geschat. Toch betekenen onze reactiemechanismen slechts een tijdelijke oplossing voor een fractie van dat aantal. In een tijd waarin de wereld dringend kennis uit alle delen van de wereld nodig heeft om mondiale uitdagingen aan te pakken, kunnen we niet collectief al die wetenschap en mondiale investeringen in onderzoek verliezen.

“Met deze nieuwe publicatie heeft het Centre for Science Futures de ambitie een belangrijke leemte op te vullen in de discussies over de bescherming van wetenschappers en wetenschap tijdens crises. Het onderzoek beschrijft opties voor een effectievere multilaterale beleidsagenda, evenals actiekaders waar wetenschappelijke instellingen onmiddellijk aan kunnen gaan samenwerken.”

Mathieu Dennis, hoofd van het Center for Science Futures van de International Science Council

In navolging van UNESCO Aanbeveling van 2017 over wetenschap en wetenschappelijke onderzoekersbiedt het artikel inzichten die toekomstige consultaties binnen mondiale en nationale wetenschapssystemen kunnen helpen vormgeven over hoe te handelen naar aanleiding van de UNESCO-aanbeveling uit 2017.

Aanvullende bronnen: infographics en video

Bij het artikel hoort een reeks infographics en een geanimeerde video om de acties te illustreren die door de wetenschappelijke gemeenschap en relevante belanghebbenden kunnen worden ondernomen tijdens elk van de drie fasen van de humanitaire respons. Deze materialen zijn gelicentieerd onder CC BY-NC-SA. U bent vrij om deze bronnen te delen, aan te passen en te gebruiken voor niet-commerciële doeleinden.

---

Speel video

Een oproep tot actie

Het ISC dringt er bij internationale wetenschappelijke instellingen, regeringen, academies, stichtingen en de bredere wetenschappelijke gemeenschap op aan om de aanbevelingen te omarmen die zijn uiteengezet in “Protecting Science in Times of Crisis”. Door dit te doen kunnen we bijdragen aan een veerkrachtiger, responsiever en voorbereider wetenschappelijk ecosysteem dat de uitdagingen van de 21e eeuw kan weerstaan.

📣 Deel het woord en sluit je aan bij onze inspanningen om een ​​veerkrachtiger wetenschapssector op te bouwen. Download onze versterkingskit voor media en bondgenoten en kijk hoe u kunt helpen.

Belangrijkste bevindingen

De belangrijkste bevindingen van dit document zijn georganiseerd in overeenstemming met de fasen van humanitaire respons: voorkomen en voorbereiden (de pre-crisisfase), beschermen (de crisisresponsfase) en wederopbouw (post-crisisfase). Hieronder volgt een samenvatting van de belangrijkste bevindingen:

Preventie en paraatheid (fase vóór de crisis)

1. Het verdiepen van de steun voor de wetenschap door middel van beleids- en actiekaders die de financiering, toegang en communicatie beschermen of verbeteren; deze helpen om steun voor de wetenschap op te bouwen en de waarschijnlijkheid en impact van politieke aanvallen, desinformatiecampagnes of bezuinigingen te verminderen.
2. Het verbeteren van de persoonlijke en institutionele wetenschappelijke netwerken die vóór een crisis aanwezig waren, vergroot de veerkracht en paraatheid van zowel individuen als instellingen.
3. Een kloof tussen academische en wetenschappelijke besluitvormers en de professionals die zich bezighouden met risico's vergroot de kans op rampen die gevolgen hebben voor wetenschappelijke systemen.
4. De wetenschappelijke gemeenschap heeft moeite om haar expertise op het gebied van risicobeoordeling te vertalen naar een meer gestructureerde aanpak van de risico's waarmee de sector zelf wordt geconfronteerd. Systemische en culturele obstakels verminderen het vermogen tot effectief leiderschap, planning en besluitvorming.
5. Wetenschappers moeten betrokken raken bij het verwerven en beheren van subsidies om veerkrachtigere wetenschapssystemen op te bouwen, vooral wanneer zij zien dat aanzienlijke risico's voor de sector onopgemerkt blijven.

Beschermen (crisisresponsfase)

1. Er bestaat solidariteit om degenen die door de crisis zijn getroffen te steunen. Meer voorspelbare mondiale normen en mechanismen voor het delen van informatie waarin lokale stemmen zijn opgenomen, zijn nodig om wetenschappelijke actoren te helpen tegemoet te komen aan de behoeften van de betrokkenen.
2. Digitalisering maakt datasoevereiniteit, grotere mobiliteit en een flexibeler antwoord op crises mogelijk. Het veilig onderhouden en redden van archieven zorgt voor academische, culturele en historische continuïteit.
3. Tijdens een grote crisis wordt overheidsgeld vaak naar andere prioriteiten dan de wetenschap verlegd. Dit brengt salarissen, onderzoekssubsidies en andere vormen van steun voor de wetenschap in gevaar. Er zijn alternatieve, flexibele financieringsmechanismen nodig om deze leemten op te vullen.
4. Flexibele programma- en financieringsmodellen die veranderingen in locatie mogelijk maken, en zowel deelname op afstand als persoonlijke deelname, helpen wetenschappers hun werk voort te zetten en maken 'braincirculatie' mogelijk.

Wederopbouw (fase na de crisis)

1. Door ervoor te zorgen dat wetenschap en onderzoek een prioriteit zijn voor de herstelplannen, zal de mobilisatie van nuttige kennis worden versneld, zal de opleiding van lokale deskundigen en professoren worden verzekerd, en zullen verzoening en het gevoel ergens bij te horen worden ondersteund. Internationale en sectoroverschrijdende wetenschappelijke partnerschappen kunnen een cruciale rol spelen bij de planning na de crisis en bij het oproepen tot samenwerking met ontwikkelingsactoren.
2. Professionele prikkels in de wetenschap bieden weinig motivatie voor wetenschappers en instellingen om betrokken te raken bij post-crisis samenwerking die gericht is op capaciteitsversterking of die doelstellingen heeft die niet expliciet wetenschappelijk zijn.
3. Wanneer visies en belangen tussen lokale en internationale actoren op één lijn liggen, is er potentieel voor hervormingen en transformatie na de crisis. Lokale wetenschappers moeten betrokken worden bij het vormgeven van herstel. Het kan helpen voorkomen dat buitenlandse modellen worden opgelegd aan lokale wetenschappelijke gemeenschappen en wetenschapssystemen.
4. De wederopbouwfase creëert een kans om de open wetenschapsagenda vooruit te helpen en ondersteunt daarbij het herstel van getroffen wetenschappers door grotere integratie in internationale netwerken en eerlijkere toegang tot wetenschappelijke platforms, apparatuur en technologie

De bevindingen uit ons werk tot nu toe suggereren dat de reactie van de wetenschappelijke gemeenschap op crises maar al te vaak ongecoördineerd, ad hoc, reactief en onvolledig blijft. Door een meer proactieve, mondiale en sectorbrede aanpak te volgen bij het opbouwen van de veerkracht van de wetenschapssector, bijvoorbeeld via een nieuw beleidskader, kunnen we zowel monetaire als sociale waarde voor de wetenschap en de bredere samenleving realiseren.

Afbeelding van het Nationaal Museum van Brazilië door AllisonGinadaio on Unsplash.