De Internationale Wetenschapsraad en haar lid, de China Association for Science and Technology (CAST), in samenwerking met NATUUR, hebben een nieuwe podcastserie van zes delen gelanceerd die het veranderende landschap van onderzoekscarrières verkent. In deze serie gaan onderzoekers aan het begin en midden van hun carrière in gesprek met senior wetenschappers en delen ze ervaringen over groei, samenwerking en veerkracht in het licht van snelle veranderingen.
De nieuwste aflevering van de podcast van de International Science Council onderzoekt de mentale gezondheid en het welzijn van onderzoekers aan het begin en midden van hun carrière. Wetenschapsjournalist Izzie Clarke spreekt met Lori Foster, voorzitter van de International Association of Applied Psychology (IAAP), en Yensi Flores Bueso, medevoorzitter van de Global Young Academy (GYA), over hoe precaire contracten, concurrentie en beperkte middelen de veerkracht en productiviteit van onderzoekers beïnvloeden. Ze benadrukken dat zorg voor het welzijn van wetenschappers niet alleen humaan is, maar ook essentieel voor de toekomst van de wetenschap.
In de discussie pleiten ze voor onderzoeksomgevingen die waarde hechten aan samenwerking, inclusie en psychologische veiligheid. Ze dringen er bij instellingen op aan om diverse carrièrepaden te erkennen, langetermijnsamenwerking te belonen boven kortetermijnresultaten, en te zorgen voor sterkere mentoring en peer-netwerken.
Izzie Clarke: 00:01
Hallo en welkom bij deze podcast, gepresenteerd in samenwerking met de International Science Council en met steun van de China Association for Science and Technology. Ik ben wetenschapsjournalist Izzie Clarke.
De toekomst van de wetenschap hangt af van het welzijn van onderzoekers aan het begin van hun carrière en halverwege hun carrière; dat zij zich gesteund voelen op hun werkplek, zodat hun vakgebieden zich gezamenlijk kunnen blijven ontwikkelen. Maar hoe is dat mogelijk, gezien de vraag naar financiering en publicaties, om er maar een paar te noemen, en wat is er verder nodig om onderzoekers mentaal te ondersteunen?
Om deze uiterst belangrijke vragen te beantwoorden, word ik vergezeld door Yensi Flores Bueso, medevoorzitter van de Global Young Academy en een Marie Curie-carrière-expert. Fellow bij het Institute for Protein Design en het Cancer Research Centre van University College Cork.
Yensi Flores Bueso: 00:51
Hoi, Izzie.
Izzie Clarke: 00:52
En Lori Foster, voorzitter van de International Association of Applied Psychology en hoogleraar organisatiepsychologie aan de North Carolina State University.
Lori Foster: 01:04
Hoi Izzie. Leuk om hier te zijn.
Izzie Clarke: 01:06
Nou, ik denk dat het gesprek van vandaag belangrijk is. We hebben het over mentale gezondheid en welzijn. Laten we dus beginnen met de vraag voor jullie beiden: waarom moeten we veerkracht in het onderzoeksecosysteem heroverwegen, vooral als het gaat om onderzoekers aan het begin en midden van hun carrière?
Lori Foster: 01:22
Zeker. Ik denk dat we het hebben over hoe we dingen zoals burn-outs kunnen voorkomen, hoe we veerkracht en bloei kunnen bevorderen. En ik denk dat ik twee antwoorden heb. Ten eerste is het gewoon menselijk om te doen. We moeten voor onszelf zorgen en voor elkaar. En ten tweede, als we een businesscase nodig hebben, is het het juiste om te doen vanuit het oogpunt van de vooruitgang van onze wetenschappen. Als we in een ecosysteem zitten en we een deel van onze hulpbronnen opbranden, dan zullen we de groei en productiviteit in dat ecosysteem niet kunnen volhouden.
Yensi Flores Bueso: 01:56
Ik ben het met Lori eens. De wetenschap zou baat hebben bij wetenschappelijke systemen die de verschillende vaardigheden, eigenschappen en sterke punten van elke onderzoeker kunnen stimuleren. En opgebrand zijn, of die hypercompetitie, ik denk niet dat het sommige eigenschappen van bepaalde onderzoekers ten goede komt, want uiteindelijk draait wetenschap om teams. Je hebt deze combinatie van verschillende vaardigheden en sterke punten nodig om een sterk team in de wetenschap te vormen.
Izzie Clarke: 02:28
Lori, met welke druk kampen onderzoekers die nog maar net beginnen of halverwege hun carrière?
Lori Foster: 02:35
Ja, bedankt Izzie. En ik ben ook erg benieuwd naar Yensi's perspectief hierop, aangezien ze zich in een eerder stadium van haar carrière bevindt dan ik. Maar het kan werkdruk zijn, vooral in de context van de andere druk die er in het leven kan zijn. Dat kan van alles zijn, van het afbetalen van studieschulden tot het stichten van een gezin, tot het opbouwen van je sociale netwerk met je vriendengroepen en al die dingen... het volhouden van je fysieke activiteit en beweging, voldoende slaap krijgen. Dus al die dingen kunnen factoren zijn, naast het klimaat of de cultuur van de werkomgeving, toch? En we zullen daar enige variatie zien. Maar voor veel onderzoekers aan het begin en midden van hun carrière is dat een echte factor die een belemmering kan vormen.
Izzie Clarke: 03:22
En Yensi, als je hierover wilt praten, heb je dan ooit druk ervaren om financiering te krijgen, je werk te publiceren of iets dergelijks dat van invloed kan zijn geweest op je welzijn in deze fase van je carrière?
Yensi Flores Bueso: 03:35
Ja, vooral als je uit het Globale Zuiden komt, waar minder middelen beschikbaar zijn, moet je harder concurreren om de weinige kansen die er zijn. Mensen met minder kansen zijn in het nadeel. Op dit moment beoordelen de huidige systemen kansen in plaats van vaardigheden. Dus dit heeft zeker een impact gehad op mijn leven.
Zelfs in het mondiale noorden leven onderzoekers in een zekere onzekerheid. De contracten zijn meestal tijdelijk en de salarissen zijn in de beginfase erg laag, en er is veel onzekerheid over wat er gaat gebeuren.
Je moet concurreren om de financiering of de functies die je carrière vooruit helpen. Dan ben je constant hyperproductief en dat leidt tot burn-outs. In mijn persoonlijke geval kan ik zeggen dat het absoluut het grootste deel van mijn tijd in beslag neemt. Het kan je gezondheid beïnvloeden, bijvoorbeeld je slaap, en als een vrouw bijvoorbeeld een gezin heeft, zal het supermoeilijk zijn.
Izzie Clarke: 04:42
Dat is ook veel om te doen, naast academisch werk en onderzoek, wat op zich al een zware opgave is, naast al die andere dingen waar je mee te maken hebt. Was er in die stressvolle momenten iets of iemand die je hielp om een gevoel van evenwicht of rust te vinden in die moeilijkere tijden?
Yensi Flores Bueso: 05:05
Ja. Nou ja, ik zou zeggen één, mentoren. Ik heb het geluk gehad dat ik door mijn mentoren werd gesteund. Tussen de beurzen door hebben ze me bijvoorbeeld een contract voor een paar maanden gegeven, zodat ik niet twee of drie maanden zonder werk zou zitten. Dat is extra gevaarlijk voor mij, omdat mijn visum afhankelijk is van mijn baan.
Dan mijn collega's, bijvoorbeeld: ik heb het geluk dat ik lid ben geworden van de Global Young Academy (GYA), omdat ik met verschillende mensen van over de hele wereld kan communiceren en hun perspectieven kan horen, net zoals zij mij horen. En nog iets: ik raakte betrokken bij de Coalition for Advancing Research Assessments. Die gaven me veel hoop en een doel. Het doel is om de manier waarop we onderzoekers beoordelen te veranderen, zodat er ruimte ontstaat voor allerlei bijdragen, niet alleen publicaties.
Izzie Clarke: 05:55
En ik denk dat dat teruggaat op wat je eerder zei over het hebben van een diversiteit aan sterke punten en vaardigheden binnen je team en het delen daarvan met je collega's.
Lori, wat zijn vanuit psychologisch wetenschappelijk perspectief een aantal veelvoorkomende en mogelijk over het hoofd geziene signalen van burn-out of mentale spanning in onderzoeksomgevingen?
Lori Foster: 06:15
Ja, nou, ik waardeerde echt veel van wat Yensi daar zei over lid worden van organisaties, lid worden van verenigingen. Want, om op je vraag in te gaan, Izzie, ik denk dat een van die tekenen ontwenning zou kunnen zijn. Als je iemand ziet die zich wat meer begint te isoleren, kunnen ontwenning, perfectionisme, cynisme, emotionele afstomping, afnemende nieuwsgierigheid, dat soort dingen symptomatisch en problematisch zijn.
En sommigen van ons hebben het geluk om bij een lab te komen dat niet alleen productief maar ook ondersteunend is, en anderen niet. En wat dan? Wat doe je als je niet in een omgeving zit die psychologisch veilig aanvoelt of een cultuur heeft die zowel productief als ondersteunend is?
En wat ik ontdekte, vooral terugkijkend op wat Yensi zegt, is dat lidmaatschap van organisaties, verenigingen en beroepsverenigingen enorm veel goeds betekende, omdat het aan beide behoeften voldeed. Het was een manier om een netwerk op te bouwen, professioneel bij te dragen en ik maakte vrienden en vond mensen met gemeenschappelijke interesses. En ik ontdekte dat het ook verschillende carrièrefasen mogelijk maakt, als je je bij de juiste organisatie aansluit of de juiste kiest. Dus ik wil dat belangrijke punt ook graag benadrukken.
Izzie Clarke: 07:32
Wat moet je doen als je als luisteraar merkt dat een collega het moeilijk heeft of als je zelf het gevoel hebt dat het je te veel wordt?
Lori Foster: 07:41
Zeker als iemand gevaar loopt of zichzelf of anderen schade toebrengt, is het belangrijk om onmiddellijk hulp te zoeken. Als het om iets anders gaat, waarbij je dat cynisme voelt opkomen, die uitputting voelt, het gebrek aan persoonlijke voldoening, zoals: "Ik heb niet het gevoel dat ik erg goed ben in mijn werk, ik heb niet het gevoel dat ik iets waardevols bereik..."
Als je de eerste tekenen van een burn-out opmerkt, kun je misschien ingrijpen en het gewoon normaliseren wanneer we er met anderen over praten. Bijvoorbeeld: "Hé, het lijkt erop dat je het moeilijk hebt. Wil je misschien even praten over wat er aan de hand is?" Die mate van sociale steun voor onszelf, door een aantal van de strategieën die we hebben besproken te integreren, kan enorm helpen.
Yensi, ik ben benieuwd wat jij er vanuit jouw persoonlijke ervaring van vindt.
Yensi Flores Bueso: 08:29
Ja, collegiale ondersteuning is altijd erg belangrijk. Als lid van het lab, simpele dingen zoals: laten we een kopje koffie drinken en kletsen. Gewoon om te interacteren en te proberen af te leiden van waar het om gaat, omdat die persoon zo gefocust is geweest op het werk. Het kan de hersenen helpen om weer op gang te komen of zoiets. Ik merk ook dat sporten en contact met de natuur me enorm hebben geholpen.
Lori Foster: 08:59
Ja, de beweging, de natuur, de slaap, de voeding... we kunnen niet genoeg benadrukken hoe belangrijk die zijn. We kennen de psychologische voordelen van dankbaarheid, echt even stilstaan, een stapje terug doen en zeggen: waar ben ik dankbaar voor? Voor wie ben ik dankbaar? En zelfs als je dat in je dagboek schrijft, zelfs als je het nooit aan iemand laat zien, weten we dat dit positieve effecten kan hebben op onszelf, als individu. En natuurlijk, als je dat deelt, heeft het ook positieve effecten op de persoon voor wie je dankbaar bent.
Izzie Clarke: 09:27
Ja. Met dat in gedachten, wat kunnen onderzoeksinstellingen anders doen om gezondere en duurzamere carrièrepaden te ondersteunen, met name voor onderzoekers aan het begin en midden van hun carrière? Yensi, wil je daarmee beginnen?
Yensi Flores Bueso: 09:39
Ja. Nou, ik denk dat als instellingen gaan erkennen dat er geen one-size-fits-all-model is, het voor carrières nuttig zal zijn als universiteiten niet alleen rekening houden met verschillende evaluaties voor functies, maar ook erkennen dat wetenschap tegenwoordig door verschillende profielen wordt beoefend. Er is geen vaststaand pad in de academische wereld. Er zijn andere rollen die geïntegreerd kunnen worden.
Het wordt bijvoorbeeld steeds belangrijker om datamanagers, projectmanagers en wetenschapscommunicatoren te hebben, of mensen die het onderzoek van de universiteit integreren met beleidsmakers. Al deze rollen zijn belangrijk en van groot belang voor het wetenschappelijke systeem. Maar ze bestaan nu nog niet altijd.
Izzie Clarke: 10:26
Ja. En Lori, wat vind jij daarvan?
Lori Foster: 10:29
Ja, het eerste wat ik instellingen zou aanraden, is ervoor te zorgen dat hun beloningsstructuur is afgestemd op de lange termijn. Als organisaties streven naar productiviteit, samenwerking, innovatie en creativiteit op de lange termijn, dan moeten ze dát belonen. Vaak belonen ze concurrentie, kortetermijnsuccessen, snelle publicaties en zoveel mogelijk.
Ten tweede is er zoiets als het Job Demands–Resources-model. En Yensi, je hebt me er tijdens dit gesprek vandaag over laten nadenken. We kunnen dus breed nadenken over wat de eisen van de functies zijn en wat de middelen zijn. En die eisen kunnen zowel eisen zijn met betrekking tot het verwerven van subsidies, eisen met betrekking tot publicaties of zelfs interpersoonlijke eisen die je hebt in je lab en je omgeving.
En wat zijn dan de middelen, je gebruikte dat woord Yensi eerder, om aan die eisen te voldoen? Dat kunnen interne middelen zijn, of externe middelen, maar we willen er echt voor zorgen dat onze onderzoekers aan het begin en midden van hun carrière de externe en interne middelen hebben die nodig zijn om aan die eisen te voldoen.
En dan het derde en laatste wat ik in antwoord op deze vraag wil zeggen, misschien minder op institutioneel niveau en meer op labniveau, is het creëren van die psychologisch veilige omgeving. Dat is de omgeving die Yensi beschreef, waar elk teamlid zijn of haar sterke punten kan uitspelen, waar ze niet bang zijn om gestraft te worden voor out-of-the-box denken.
Izzie Clarke: 11:56
En welk advies zouden jullie geven aan onderzoekers aan het begin van hun carrière en halverwege hun carrière die het moeilijk hebben, vooral in een misschien wel competitieve of ondergefinancierde onderzoeksomgeving? Yensi, wat denk jij?
Yensi Flores Bueso: 12:10
Ik zou zeggen: als ze de steun niet binnen hun eigen lab of kleine kring kunnen vinden, moeten ze zich richten op de universiteit. En als dat niet binnen de universiteit zelf kan, moeten ze naar andere gemeenschappen gaan om die steun te krijgen. Daar zijn meer mogelijkheden. De vaardigheden die we in het onderzoek opdoen, zijn bovendien zeer overdraagbaar.
Izzie Clarke: 12:32
En Lori?
Lori Foster: 12:33
Om te beginnen zou ik zeggen: weet dat je niet alleen bent. Als je het moeilijk hebt, ben je niet alleen. Veel, zo niet alle mensen, maken dit soort dingen mee in verschillende fasen van hun carrière. Het is geen zwakte. En dan voeg ik er nog twee heel praktische dingen aan toe. Ten eerste: focus op wat je zelf in de hand hebt: je gewoonten, je waarden, je grenzen. En ten tweede: houd kleine successen bij, want in deze omgeving voelt het vaak als de grote subsidie of de publicatie die je wint, maar het duurt lang. Dus deel dat op, vier het en houd die kleine successen bij.
Izzie Clarke: 13:08
Ja, het is simpel maar effectief. Hartelijk dank allebei voor jullie aanwezigheid vandaag. Ben je een beginnende of midden in je carrière zittende onderzoeker en wil je deel uitmaken van een community? Sluit je dan aan bij het forum van de International Science Council voor opkomende wetenschappers.
Bezoek de website raad.wetenschap/forumIk ben Izzie Clarke en de volgende keer bespreken we de voordelen van wetenschap die verder gaat dan academische laboratoria en instellingen. Tot dan.
Disclaimer
De informatie, meningen en aanbevelingen die in onze gastblogs worden gepresenteerd, zijn die van de individuele bijdragers en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de waarden en overtuigingen van de International Science Council.
Lees meer over Wetenschap zonder grenzen: Internationale samenwerking voor de volgende generatie onderzoekers 
Lees meer over Transdisciplinaire wetenschap: jonge en middencarrières die de toekomst van de wetenschap vormgeven 
Lees meer over opkomende trends die wetenschappelijke carrières vormgeven 