Liefde voelt vaak onverklaarbaar – de meest mysterieuze kracht die eeuwenlange filosofie, poëzie en literatuur heeft gedicteerd. Maar in werkelijkheid is liefde een wetenschap. Onder de rode wangen vindt een reeks complexe chemische reacties plaats tussen de hersenen en het lichaam.
Eenvoudig gezegd wordt romantische liefde onderverdeeld in drie categorieën: lust, aantrekkingskracht en gehechtheid. Elke categorie wordt geïdentificeerd door een reeks hormonen die door de hersenen worden afgegeven. Bij lust komt testosteron en oestrogeen vrij, terwijl in de tweede fase, aantrekking, dopamine, serotonine en noradrenaline vrijkomen – de hormonen die ons warme en wazige gevoelens geven. In het laatste stadium, de hechting, geven de hersenen oxytocine en vasopressine vrij. Terwijl oxycodon ons een golf van positieve emoties geeft, wordt vasopressine in verband gebracht met fysieke en emotionele mobilisatie. Biologisch gezien helpt het bij het ondersteunen van de waakzaamheid en het gedrag dat nodig is voor het bewaken van een partner of een territorium.
De bloedtoevoer naar het pleziercentrum van de hersenen vindt plaats tijdens de eerste fase van aantrekking, ook wel bekend als de 'wittebroodswekenfase', wanneer we een obsessieve fixatie op onze partner voelen. Dit gedrag vervaagt verder in de relatie in de aantrekkingsfase, naarmate het lichaam tolerantie ontwikkelt voor het vrijkomen van plezierstimulerende middelen. Tijdens de hechtingsfase creëren vasopressine en oxycodon een gevoel van veiligheid dat in het lichaam blijft tijdens langdurige relaties.
Hoe onromantisch het ook mag klinken, er bestaat een formule voor liefde. Er moet echter nog een enorme hoeveelheid onderzoek naar dit onderwerp worden gedaan, en veel aspecten van de sterke emotie die ons overrompelt, worden aan het mysterie overgelaten.
Fijne Valentijnsdag namens de International Science Council!
Foto door Pawel Czerwinski on Unsplash